Μία από τις πιο έντονες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων είναι η ζωή της ημέρας «των Φώτων». Εικόνες και φωνές της αγαπημένης μου μικρής πατρίδας, της Αρετσούς, μεταμορφώνονται σε ένα παλίμψηστο ζωηρής μνήμης. Πρωινές προσταγές «δεν πίνουμε ούτε νερό πριν πάρουμε τον αγιασμό», καινούργια ρούχα αγορασμένα μόνο γι αυτήν την ημέρα, η λειτουργία στον Άγιο Νικόλαο, το «εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε», το στρατιωτικό άγημα και η μπάντα, τα αγόρια που συναγωνίζονταν στα παγωμένα νερά της Καλαμαριάς , οι «σκάλες», η δική μας, του Κουριού και της Κρήνης, επισκέπτες από όλη την Θεσσαλονίκη κρεμασμένοι στα πρανή να απολαύσουν το θέαμα, ανοιχτές αυλές και τραπέζια στρωμένα με θαλασσινά, τα εξοχικά κέντρα γεμάτα, ο Σταυρός που περνούσε από όλα τα σπίτια με τον ασημένιο δίσκο, μα πάνω απ όλα ένας μεγάλος στόλος από βάρκες σημαιοστολισμένες και καΐκια που, με τις φωνακλάδικες μπουρούδες τους, μεταμόρφωναν τον Θερμαϊκό σε μια θάλασσα ζωής και χαράς. Το έθιμο μεταφέρθηκε από την παλιά Αρετσού της Μικράς Ασίας που είναι απλωμένη στον Αστακηνό κόλπο της Προποντίδας, κοντά στα Πριγκηπόννησα και αντίκρυ από την Κωνσταντινούπολη και διατηρείται αναλλοίωτο μέχρι σήμερα. Δεν ήταν μόνον οι αρετσιανοί που μετέφεραν τις γιορτές τους στους νέους συνοικισμούς, αλλά ίσως είναι οι μόνοι-άλλωστε οι περισσότεροι θαλασσινοί- που όρισαν την ημέρα αυτή ως την αγιότερη του χρόνου για την δική τους Κοινότητα. 

Κοιτάζω σήμερα τον Θερμαϊκό και υπολογίζω χρόνους και έργα γενεών. 

Η εγκατάσταση σε μια περιοχή γεμάτη λάσπες ξεκίνησε το 1924-25 από ξεριζωμένους πρόσφυγες του 22. Με πρωτοβουλία τοπικής επιτροπής, το 1926 είχαν ήδη θεμελιωθεί το σχολείο και η εκκλησία στην Αρετσού, ενώ η «Ακρόπολις», ο «Βόσπορος», τα «Πεύκα», ο «Παράδεισος», ο «Χαμόδρακας» εξελίχθηκαν γρήγορα σε ελκυστικά κέντρα εστίασης για ολόκληρη την Θεσσαλονίκη. 

Η θαλάσσια συγκοινωνία στον Θερμαϊκό ξεκίνησε από τις αρχές του 20ου αιώνα και τα μοτοράκια «Άρης», «Αετός» και αργότερα τα καΐκια «Θράκη», «Χελιδόνα», «Αγία Βαρβάρα», «Ποσειδών», ήταν τα μεταφορικά μέσα που ένωναν την ακτή του Μπαξέ με τον Λευκό Πύργο, κάποιες εποχές με ενδιάμεση στάση στην Αρετσού. Έδεναν στους ξύλινους ντόκους που κατασκεύασαν γρήγορα οι πρόσφυγες, χωρίς επιδοτήσεις και ΕΣΠΑ. 

Ο αλιευτικός στόλος από την Μηχανιώνα μέχρι την Κρήνη αποτέλεσε μια ισχυρή οικονομική δραστηριότητα που έθρεψε γενιές προσφύγων της ανατολικής ακτής της Θεσσαλονίκης. 

Κοιτάζω σήμερα τον Θερμαϊκό και υπολογίζω.. τότε και τώρα. Δεκαετίες λόγων, χαμένες ευκαιρίες επιδοτήσεων, συνθήματα κενά να «γυρίσει η πόλη το πρόσωπό της στη θάλασσα» και επαναλαμβανόμενες εξαγγελίες για «θαλάσσια συγκοινωνία». 

Και οι εκλογικές μέρες πλησιάζουν. 

Καλή μας φώτιση!! 

ΑΡΙΣΤΟΝ ΜΕΝ ΥΔΩΡ 

«Ἄριστον μὲν ὕδωρ, ὁ δέ χρυσὸς αἰθόμενον πῦρ 

ἅτε διαπρέπει νυκτὶ μεγάνορος ἔξοχα πλούτου» (Πίνδαρος 5ος αι.) 

Από την αρχαιότητα, οι περισσότεροι οικισμοί ( και πολιτισμοί) αναπτύχθηκαν κατά μήκος μεγάλων ποταμών, όπου το νερό, η πηγή της ζωής, ήταν εύκολα προσβάσιμο. Σήμερα, οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι ξηρασίας και ερημοποίησης, ιδιαιτέρως στην Μεσόγειο, είναι παρόντες. Σύγχρονες θεωρίες και προφητείες αναφέρονται στους πολέμους του μέλλοντος που θα γίνουν για τα νερά. 

Ο αγιασμός των υδάτων, κάθε χρόνο, προσφέρει, πέραν των άλλων, συμβολισμούς για την αξία τους. 

(Η φωτογραφία είναι από Πύργο στο Μαγδεμβούργο, κοντά στις όχθες του Έλβα, στην Γερμανία, που χρονολογείται από το 1431.) 

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΑΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 

Είκοσι χρόνια τώρα, ένας από τους αστικούς μας μύθους , αναφέρεται στην θαλάσσια συγκοινωνία. Ως συμπληρωματικό μέσο μεταφοράς μπορεί να εξυπηρετήσει πολλούς οικισμούς από την Αγία Τριάδα μέχρι το λιμάνι και ίσως και δυτικότερα. Ακούγεται ελκυστική καθώς αξίζει, σε κάθε περίπτωση, την Θεσσαλονίκη να την χαίρεσαι από τη θάλασσα. Μελέτες ξεκίνησαν από την εποχή της Πολιτιστικής, διεθνείς διαγωνισμοί ανέδειξαν αρχιτεκτονικά σύνολα υψηλής αισθητικής ( και κόστους) για τους σταθμούς επιβίβασης, ο Οργανισμός Ρυθμιστικού προκήρυσσε διαγωνισμούς, αλλά το έργο ουδέποτε υλοποιήθηκε. Καραβάκι κάνει σήμερα την βασική γραμμή καθημερινά, οι δήμαρχοι της περιοχής συνασπίζονται για άλλη μία φορά προκειμένου να ολοκληρωθεί ένα έργο ολοκληρωμένης συγκοινωνιακής απόδοσης και ο χρόνος περνά. Η μήπως δεν περνά; Πολλές πόλεις της Ευρώπης έχουν θαλάσσια συγκοινωνία, αλλά βλέπετε εκεί τα έργα γίνονται απλά, γρήγορα, έγκαιρα, χωρίς βαριές εξαγγελίες, με ευέλικτα σκάφη, με απλές κατασκευές στα κρηπιδώματα. Μόνο εδώ όλα γίνονται δύσκολα. Και όχι γιατί μας λείπουν τα χρήματα. 

ΠΛΩΤΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ; 

Και βέβαια ένας άλλος μύθος, που έχει ήδη αναφερθεί και σε παλαιότερο σημείωμα, είναι αυτός των μαρινών, ή άλλως, των καταφυγίων τουριστικών σκαφών. Παντού. Στο λιμάνι, στο Μακεδονία Παλλάς, στο Ποσειδώνιο, στην Αρετσού, στην Πυλαία. Οι υποσχέσεις είναι δωρεάν. 

Εν τω μεταξύ, η μαρίνα της Αρετσούς, η μόνη που λειτουργεί, παρακμάζει και δίπλα της κείτονται πλωτές κατασκευές των τελευταίων ετών, άγνωστης σκοπιμότητας, από όσο γνωρίζω τοποθετημένες χωρίς τις απαιτούμενες άδειες. Αναρωτιέμαι εδώ και αρκετά χρόνια, ποιος και γιατί τις επέλεξε ως έργο, επιχορηγούμενο αδρά από κοινοτικούς πόρους της Περιφέρειας και βέβαια πόσο στοίχισαν. Γιατί στην πόλη αυτή κάποια έργα (βλέπε θαλάσσια συγκοινωνία) δεν προχωρούν και κάποια άλλα τρέχουν;; 

You May Also Like

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΣΟΥΣ (ιστορικόν ανάγνωσμα σε… συνέχειες)

Στις 28 του περασμένου Ιανουαρίου, το ΤΑΙΠΕΔ δημοσίευσε «Πρόσκληση υποβολής Εκδήλωσης Ενδιαφέροντος για την παραχώρηση του δικαιώματος χρήσης, λειτουργίας και εκμετάλλευσης της μαρίνας Καλαμαριάς (Αρετσού)», προσθέτοντας άλλο ένα κεφάλαιο στην ταλαιπωρία ενός από τα ωραιότερα παράκτια τμήματα της χώρας. Ο χώρος δεν μου επιτρέπει να ιστορήσω τις περιπέτειες της θάλασσας που, πολλοί από μας, γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, αγαπήσαμε. Και πριν από μας, οι πρόγονοί μας, που σε συνθήκες προσφυγιάς, φρόντισαν, από την πρώτη δεκαετία της εγκατάστασης, να αξιοποιήσουν, με μοναδική ισορροπία δενδροφύτευσης, σημείων ελλιμενισμού, αλιευτικής και «τουριστικής» δραστηριότητας. Προσπερνώντας δεκαετίες ωραίων εποχών των «εξοχικών κέντρων της Θεσσαλονίκης», της γαστρονομικής και μουσικής παράδοσης της Πλαστήρα, αναμνήσεων από τον πυρήνα της ψυχής μας που δεν θα ξεχάσει ποτέ την εξέλιξη της προσφυγογειτονιάς σε θέρετρο αναφοράς, φθάνω στις τελευταίες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, που οι απαλλοτριωμένες εκτάσεις (επί χούντας) αποδόθηκαν στους απογόνους του δημοσίου. Από το Υπουργείο Τουρισμού στον ΕΟΤ, από τον ΕΟΤ στα ΕΤΑ, από τα ΕΤΑ στο ΤΑΙΠΕΔ , στο Υπερταμείο και τέλος δεν έχει η ταλαιπωρία. (Μπορεί και κάποιον να ξεχνώ αλλά, τι σημασία έχει;) 

Ακυρώνοντας κάθε έννοια Δικαίου, σκοπού απαλλοτρίωσης και τοπικής-εθνικής ανάπτυξης, η μαρίνα της Αρετσούς, έμεινε με τις παρηκμασμένες, αφρόντιστες λιμενικές εγκαταστάσεις που έγιναν πενήντα ετών. Με υποτυπώδη έκταση περιπάτου που ξέμεινε από την εγκατάλειψη (αλλά λειτουργεί ως μοναδικός χώρος άθλησης για κατοίκους και πέραν της γειτονιάς μας) και με κατά καιρούς αφυπνίσεις των «ιδιοκτητών» της, που, πάντα σε συνθήκες μυστικότητας προθέσεων, με προσχηματικές διαδικασίες διαλόγου με τον Δήμο Καλαμαριάς, προχωρούσαν σε σχέδια, που συναντούσαν την τοπική αντίδραση και στη συνέχεια αποσύρονταν. Η μαρίνα μεταβιβάζονταν σε διάδοχα σχήματα και στο ενδιάμεσο διάστημα κανείς δεν έθετε ζητήματα σοβαρής αναβάθμισης και κυρίως, λογικής σύνδεσής της με τα υπόλοιπα τμήματα του θαλασσίου μετώπου, που παραμένουν το ίδιο ντροπιαστικά βρώμικα, αναξιοποίητα, ασυνάρτητα ερείπια μιας παράλογης, αδιανόητης, εξοργιστικής (μη) διαχείρισης. Η «Παναγία» με λαμαρίνες, άγνωστου υγειονομικού κινδύνου, το ίδιο και τα σημεία της παρακείμενης βίλας που κατέρρευσε, τα υπολείμματα της Μαρίδας και του Μπάτη της νεότητάς μας, το Κυβερνείο που το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης δεν μας αποκαλύπτει τι σχεδιάζει για το μέλλον του. Στο ίδιο κάδρο βρίσκεται η πλαζ, οι εγκαταλειμμένοι περίπατοι στα πρανή, που ο αείμνηστος Θρασύβουλος Λαζαρίδης, πριν δεκαετίες, δημιούργησε, οι ναυταθλητικές εγκαταστάσεις, το στρατόπεδο Κόδρα, που ζει τη δική του ταλαιπωρία, με τα κτίρια που χάνονται, τον αρχαιολογικό χώρο που δεν συγκινεί και βέβαια οι συνέχειες του θαλασσίου μετώπου πέρα από το Καραμπουρνάκι από τη μία και την Μίκρα από την άλλη. 

Αυτή λοιπόν η αυτονόητη ενιαία ανάπτυξη της περιοχής, που θα έπρεπε να λειτουργεί ως ευλογία ελεύθερου χώρου για την Θεσσαλονίκη, παραμένει 

δύσκολος γρίφος ή δουλειά που αποφεύγεται από όσους επιθυμούν να άρχουν τοπικά, περιφερειακά και εθνικά. Τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη από την Περιφέρεια το Ειδικό Χωρικό Σχέδιο για τον Θερμαϊκό των 55 χιλιομέτρων, που χαιρετίσαμε όλοι ως μια, επιτέλους, ελπίδα της αυτονόητης μέριμνας για την περιοχή. Αλλά, το Περιφερειακό, δεν αγγίζει τα σημεία που ανήκουν σε άλλους φορείς (από πού άραγε τα κληρονόμησαν;). Μιλά για ενιαία ανάπτυξη αλλά όχι για την πλαζ, όχι για την μαρίνα, όχι για το Παναγία, όχι για το Παλατάκι. Σε αυτές τις συνθήκες, πριν από έναν χρόνο, το ΤΑΙΠΕΔ συνέταξε ΣΜΠΕ (Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων-επιβεβλημένη από Ευρωπαϊκή Οδηγία που αναγκαστικά και δυσφορώντας ακολουθούμε) και την έθεσε σε διαβούλευση. Το σχέδιο περιλαμβάνει αναβάθμιση των εγκαταστάσεων, κτιριακές υποδομές εξυπηρέτησης του τουριστικού λιμένα αλλά και μπαρ, καφέ, ξενοδοχείο και κατοικίες, κυριολεκτικά, μέσα στη θάλασσα. 

Ο Δήμος Καλαμαριάς συμφώνησε στην αρχή της διαμόρφωσης συγχρονων εγκαταστάσεων μαρίνας, κατέθεσε τις επιμέρους παρατηρήσεις του αλλά διαφώνησε (αν δεν κάνω λάθος ομόθυμα) με τα ξενοδοχεία, τα σπίτια και την αυξημένη δόμηση. Πέρασε ένας χρόνος, κατά τον οποίο ουδείς έμαθε τη συνέχεια αυτής της «δημοκρατικής διαδικασίας» (ήταν και έτος πανδημίας) και ξαφνικά, πριν λίγες μέρες με την πανδημία ακόμα σε εξέλιξη, δημοσίευσε την προκήρυξη, με τη συμπερίληψη ξενοδοχείων και κατοικιών. Για ποιον λόγο έγινε η διαβούλευση, παραμένει άγνωστο. Να ληφθεί υπόψη ότι την ΣΜΠΕ πρέπει να ακολουθήσει σχετικό Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο, δεν έχει εκδοθεί. Τι λοιπόν να πρωτο-επισημάνουμε; Το αντιδεοντολογικό, πιθανόν και παράνομο, της προκήρυξης, πριν την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος; Την απουσία οποιουδήποτε στοιχείου οικονομικής εκτίμησης αποδόσεων των σχεδίων που προτείνει; Τον παραλογισμό να χωροθετούνται τόσες πολλές εγκαταστάσεις με μοναδική πρόσβαση τις δύο καταβάσεις, που δεν αρκούν ούτε για τις σημερινές ανάγκες; Την υποτιθέμενη πρόνοια μετεγκατάστασης των αλιέων σε ένα αλιευτικό καταφύγιο που χρόνια συζητείται αλλά δεν έχει συμπεριληφθεί σε κανέναν προγραμματισμό; 

Με το μάτι ενός μη ειδικού, θα μπορούσα να γράφω σελίδες παρατηρήσεων, καθώς, τα περισσότερα από όσα αναφέρονται και στην ΣΜΠΕ και στην προκήρυξη είναι γενικόλογα και στερούνται οικονομικών στοιχείων, κυκλοφοριακών ρυθμίσεων και συνυπολογισμού της ιστορικής αξίας της περιοχής. Να σημειωθεί ότι στον ευρύτερο χώρο είναι τα Απολυμαντήρια της προσφυγιάς, τα καταφύγια του πολέμου, τα ίχνη από τις προσφυγικές σκάλες, το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, που φέρει μεγάλο φορτίο συναισθήματος για την περιοχή. ( Ενώ δεσμεύονται ότι θα διατηρηθεί, σε κάποιο σημείο αναφέρεται ότι μπορεί να μετακινηθεί…). Να καταθέσω ωστόσο δύο ερωτήσεις που δεν αφορούν επιμέρους θέματα αλλά σχετίζονται με την μεγάλη εικόνα και την πρωτογενή επιθυμία. Πρώτον, μήπως και το Παλατάκι προορίζεται για ξενοδοχείο; Μήπως και η Παναγία; Και εάν ναι, τι εξυπηρετούν και πως θα επιβιώσουν τρία ξενοδοχεία παρά θιν αλός; Και, προχωρώντας ανάποδα, γυρνώ στο ερώτημα βάσης: γιατί επιθυμούμε μια σύγχρονη μαρίνα; Αν την χρειαζόμαστε γιατί είναι ντροπή να συνεχίζεται η εγκατάλειψη αλλά και γιατί υπάρχει ζήτηση ελλιμενισμού, όπως αορίστως αναφέρεται στην μελέτη που παραπέμπει σε βιβλιογραφία (!!), γιατί πρέπει να βαρύνουμε με ανοικοδόμηση την περιοχή, αλλάζοντας τον χαρακτήρα της; Εάν, όπως υπονοεί η μελέτη, οι χερσαίες (οικονομικές) αποδόσεις είναι 

μεγαλύτερες (για ποιόν;) από τις θαλάσσιες, γιατί χρειαζόμαστε τρείς μαρίνες στον Θερμαϊκό, όπως σχεδιάζεται ευρύτερα; ( Αρετσού, Πυλαία, Ποσειδώνιο). Μήπως η Αρετσού γίνει υπόδειγμα θαλάσσιας ανοικοδόμησης και για άλλα σημεία του Θερμαϊκού; Προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα γίνει τίποτα. Αλλά, ήρθε (και πέρασε) η ώρα να αναληφθούν ευθύνες. Από Δήμο, Περιφέρεια, Κυβέρνηση, Κόμματα. Εάν πραγματικά δεν επιδιώκουμε άλλη μία κατάθεση της οργής των περιοίκων και την απόσυρση οποιασδήποτε παρέμβασης, ας αξιοποιηθεί ως ευκαιρία αυτή η τεχνικά ελλιπής, χωροταξικά και αναπτυξιακά αποσπασματική και δημοκρατικά απαράδεκτη προκήρυξη και ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ, ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. 

ΥΓ: Επειδή το Δημόσιο είναι αναποτελεσματικό και «δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας» και επειδή είχαμε ανάγκη να βρούμε γρήγορα χρήματα για να αποπληρώσουμε τα χρέη μας, η περιοχή παραχωρήθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ το 2012. Ουδείς φρόντισε για την κατάντια των λιμενικών εγκαταστάσεων μέχρι σήμερα. Αισίως, παρήλθε άλλη μία «αποτελεσματική» δεκαετία ανάπτυξης… 

ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΖΕΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΗ ΣΑΣ ΑΠΟ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΤΕ; 

Υπάρχει μια εφαρμογή στην ηλεκτρονική έκδοση των New York Times, όπου, γράφοντας τη χρονολογία γέννησης και την πόλη που είδες το φως της πρώτης μέρας, σου στέλνει μία ένδειξη των κλιματικών αλλαγών που έγιναν στο μήκος της, μέχρι σήμερα, ζωής σου. Η εφαρμογή φέρει τον τίτλο «Πόσο πιο ζεστή είναι η πατρίδα σας από όταν γεννηθήκατε;». Η διαφορά λοιπόν στις καταγραμμένες θερμοκρασίες στην Θεσσαλονίκη, από τη δεκαετία του 60 μέχρι σήμερα έχουν ως εξής: στη δεκαετία του 60, περίπου 32 ημέρες τον χρόνο, η θερμοκρασία έφθανε ή ξεπερνούσε τους 32 βαθμούς Κελσίου. Σήμερα, οι μέρες με αυτές τις θερμοκρασίες αυξήθηκαν και έφθασαν, κατ έτος, τις 57. Σε μερικές δεκαετίες, σύμφωνα με τα ακολουθούμενα επιστημονικά μοντέλα, θα πλησιάσουν και, πιθανόν, να ξεπεράσουν τις 70. Ακόμα και εάν υλοποιηθούν οι διεθνείς Συμφωνίες για την κλιματική κρίση (όρος που έχει εδώ και χρόνια επίσημα υιοθετηθεί), Συμφωνίες που με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία ξεθώριασαν, ακόμη και σε αυτό το υποθετικό σενάριο, θα είναι πολύ δύσκολο να συγκρατηθεί η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, διαφορετικό και ξεχωριστό για κάθε χώρα. Διαβάζω ότι, για παράδειγμα, στο Μόντρεαλ, που δε μένει ανεπηρέαστο από τις αλλαγές, ούτε το 40% των σπιτιών δεν έχει κλιματιστικό. Άλλωστε, είδαμε τον πανικό του Λονδίνου, πριν μέρες, σε θερμοκρασία των 40 βαθμών. Εμείς, εδώ, στα μεσογειακά μας μέρη, είμαστε καλύτερα εγκλιματισμένοι σε τέτοιες συνθήκες. Αντέχουμε υποφέροντας και καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες ενέργειας για να δροσιστούμε. Έχουμε όμως άλλα, τα δικά μας, προβλήματα. Η μεσογειακή βλάστηση, όση μας απέμεινε, αποτελείται, σε μεγάλο βαθμό από φρύγανα και δάση κωνοφόρων, αυτοφυών ή λάθος αναδασωμένων. Ο φυσικός κύκλος ζωής τους είναι κάποιες λίγες δεκαετίες και χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη συγκατοίκησή τους με τον σύγχρονο έλληνα, που, στο μέσο όρο του, ουδεμία σχέση έχει με τον άνθρωπο του δάσους, που ήξερε πότε να υλοτομεί και πότε να καθαρίζει. Σήμερα, οι ένοικοι των οικισμών που βρίσκονται μέσα στα δάση στην Ελλάδα, σε πολλές περιπτώσεις παράνομα, όχι μόνον δεν καθαρίζουν την περιοχή, αλλά σωρεύουν επιπλέον εύφλεκτη ύλη. Σε δάση που δεν είναι ούτε οι ελβετικές ούτε οι ποντικές Άλπεις. Αυτοί οι χωρίς σχέδιο ( και χωρίς αιτία) οικισμοί των λεγόμενων, παλαιότερα, «αυθαιρετούχων», ιδιαιτέρως της Αττικής, αποτελούν ένα διαχρονικό πρόβλημα, που καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει. Αντιθέτως, κάθε τόσο, και ενώ εξαγγέλλονται, οι πάντα «τελικές», ρυθμίσεις, εφευρίσκονται και καινούργιοι όροι, περισσότερο εκλεπτυσμένοι, όπως αυτός του 2016,που έκανε αναφορά σε «οικιστικές πυκνώσεις» (εννοώντας μέσα στο δάσος) και ικανοποιούσε τα αιτήματα των «πυκνωτών». Στη συνέχεια παρουσιάστηκαν πολλοί που αυτοπροσδιορίστηκαν συγκάτοικοι σε μία κάποια πύκνωση, έφθασαν να ορίζουν πυκνώσεις-χταπόδια, δηλαδή τυχαία σπίτια σε διάταξη οκτάποδος, ήρθε το Συμβούλιο της Επικρατείας, αποφάνθηκε ότι ο νόμος ήταν αντισυνταγματικός και ξεκίνησε μία καινούργια περιπέτεια. Οι δασικοί χάρτες αναρτώνται με τον αραμπά και συνεχώς αναζητούνται καινούργιες ιδέες για πως θα μπορούσε να διαχειριστεί το δημόσιο την ελληνική πατέντα των καταπατήσεων και νομιμοποιήσεων μέσα στο δάσος. Ενδεικτικά, το 2018, οι οικισμοί αυθαιρέτων μέσα σε δάση στους δήμους Μαραθώνα και Ραφήνας-Πικερμίου ξεπερνούσαν τις 21000 στρέμματα. Οι «οικιστικές πυκνώσεις» που δηλώθηκαν από τους δήμους της Αττικής κατά τη 

διαδικασία ανάρτησης των δασικών χαρτών, έφθαναν τις 103.000 στρέμματα. Ακόμα και εάν το θέμα μένει σε εκκρεμότητα, υπάρχουν τα ελάχιστα που θα έπρεπε να γίνονται, εάν πραγματικά ανησυχούμε για τις γιγαντιαίες πυρκαγιές που περικυκλώνουν, κάθε τόσο, την πρωτεύουσα. Η τεχνολογία δίνει εύκολες λύσεις για καταγραφή κάθε κτίσματος και για τις ετήσιες διαφορές στις δασικές (αλλά και τις οικιστικές πυκνώσεις). Εάν είχαν εφαρμοστεί δρακόντειοι νόμοι, θα είχαν ατονήσει τα κίνητρα των, από πρόθεση, εμπρηστών. Αν είχαν εφαρμοστεί και άλλες διατάξεις, ανάλογες αυτών που υπάρχουν σε κάθε πολιτισμένο κράτος, και που αφορούν στην αυτοδιοικητική και ατομική ευθύνη καθαρισμού, θα είχαν πέσει και άλλο οι πιθανότητες εμπρησμού εξ αμελείας. Όταν όλα αυτά παραμένουν, εκ του πονηρού ή από ανικανότητα, ανοιχτά, τι νόημα έχει να αναζητάμε την αιτία της ανάφλεξης στον καιρό, στον Θεό, στον πυρομανή ή τον χαρούμενο ψήστη (που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μπάρμπεκιου μέσα στην Πεντέλη και να κάνει μια ολόκληρη χώρα να κρατά για μέρες την ανάσα της και να οδηγεί εκατοντάδες ανθρώπους στην καταστροφή); Η πολιτική λοιπόν συζήτηση που αξίζει να γίνεται, όχι επάνω στα αποκαΐδια αλλά σε ανύποπτο χρόνο, είναι, ποιος, επιτέλους, θα τολμήσει να κλείσει όλα αυτά τα ζητήματα που μεταφέρονται από κυβέρνηση σε κυβέρνηση στη χώρα, από την εποχή του Ζαχαρία Παπαντωνίου μέχρι σήμερα. 

Ο ΘΕΡΜΑΙΚΟΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ; 

Διεθνείς Οργανισμοί και Πανεπιστήμια εκπονούν μελέτες σχετικά με την κλιματική αλλαγή και τις επιπτώσεις της στις παράκτιες περιοχές. Στη, σχετικά πρόσφατη, διαδραστική Έκθεση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος περιέχονται ενδιαφέρουσες και χρήσιμες πληροφορίες που αφορούν στα ακραία καιρικά φαινόμενα, τους κινδύνους καταστροφών και τις αλλαγές στα οικοσυστήματα και στην οικονομική δραστηριότητα. Μεταξύ άλλων, περιγράφεται η άνοδος της στάθμης της θάλασσας που επιταχύνεται σε όλες τις ευρωπαϊκές ακτές, με εξαίρεση τη βόρεια Βαλτική Θάλασσα. Σε άλλη, παγκόσμια, μελέτη αναφέρεται ότι, σήμερα, περίπου 267 εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν από την άνοδο της στάθμης των νερών, ενώ, προβλέπεται ότι, μέχρι το 2100, θα φθάσουν τα 410 εκατομμύρια. Οι παράκτιες πόλεις όπως το Μαϊάμι, η Ντάκα και η Βενετία αντιμετωπίζουν άμεσο κίνδυνο, ενώ υπάρχουν χώρες, όπως η Ινδονησία, που ερευνούν την πιθανότητα αλλαγής ακόμα και της πρωτεύουσάς τους. Σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, κανείς μας δεν θα μείνει ανεπηρέαστος. Καμία χώρα και καμία παραθαλάσσια πόλη. Και διερωτώμαι για την Θεσσαλονίκη, για την οποία εκπονείται το Πρόγραμμα ενιαίας αξιοποίησης των παράκτιων περιοχών του Θερμαϊκού, ενώ, το ΤΑΙΠΕΔ επιμένει στο σχέδιό του να ανοικοδομηθούν δεκάδες σπίτια μέσα στη θάλασσα στην μαρίνα της Αρετσούς. Ποιος και πόσο έλαβε υπόψιν την ουσιώδη παράμετρο της στάθμης των νερών και των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης ;